Τα Τέμπη αξίζει να τα κρατήσουμε στο μυαλό μας και τελικά, είτε το θέλουμε είτε όχι, μένουν στην πρώτη σειρά της επικαιρότητας. Αν παρακολουθήσουμε την πρόταση δυσπιστίας από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και της αντιπολίτευσης, πρόκειται για ένα «έγκλημα» -όχι τραγωδία ούτε δυστύχημα- για το οποίο θα έπρεπε να λογοδοτήσει η κυβέρνηση και αν είναι δυνατόν να παραιτηθεί. Ουσιαστικά μιλάμε για μια προσέγγιση σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να εκλέγουμε κυβέρνηση περίπου μία φορά τον μήνα, γιατί τελικά κάτι αρνητικό θα συμβαίνει. Όχι Τέμπη φυσικά, αλλά μια αρνητική είδηση, μια υστέρηση, ένα κακό στατιστικό.
Η πρόταση δυσπιστίας κατέπεσε χθες το βράδυ στο Κοινοβούλιο ύστερα από μια επίμονη τριήμερη συζήτηση απόλυτης πόλωσης. Τα Τέμπη όμως ως γεγονός μένουν εδώ. Όχι μόνον εξαιτίας των 57 νεκρών. Αλλά γιατί επιδεικνύει τη στρατηγική αποτυχία του συστήματος διοίκησης της χώρας. Και πού συνίσταται αυτή η στρατηγική εμπλοκή; Ότι σε όλες τις περιπτώσεις και τα δράματα αυτής της χώρας, με νεκρούς ή όχι, έχουμε πάντα μια κυβέρνηση που απολογείται και προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της και μια αντιπολίτευση, ειδικά την αξιωματική, που τυγχάνει συνήθως η προηγούμενη ή η επόμενη κυβέρνηση αυτής, που προΐσταται στο πετροβόλημα.
Η πραγματικότητα όμως της Ελλάδας μοιάζει -όχι σήμερα, αλλά με πολύ χειρότερους όρους την προηγούμενη δεκαετία των μνημονίων ή τις ακόμη πιο προηγούμενες δεκαετίες της ευφάνταστης αισιοδοξίας- με την περιώνυμη για την κατάσταση των ελληνικών σιδηροδρόμων Σύμβαση 717. Αυτή συμφωνήθηκε και υπεγράφη το 2008. Είχε διαδοχικές αναβολές ως προς την εξέλιξη και κατάληξη των έργων και εκσυγχρονισμών που προβλέπονταν για το 2016. Κατέληξε -μετά την τραγωδία των Τεμπών μάλιστα- να έχει ολοκληρωθεί τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, του 2023. Στα χρόνια αυτά τεχνολογίες αλματωδώς εξελίχθηκαν, υλικά αναβαθμίστηκαν, εταιρείες κατέρρευσαν ή ισχυροποιήθηκαν, ο κόσμος έκανε πολλούς γύρους πέριξ του άξονά του. Ο ΟΣΕ, ακόμη και ιδιωτικοποιημένος, τουλάχιστον ως προς τη λειτουργία του, παρέμεινε στη γνωστή τραγική κατάστασή του. Όργιο η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία, η υποβάθμιση, το ρουσφέτι, η παρανομία, ο ωχαδελφισμός, η διαπλοκή, και ευρωπαϊκού τύπου μάλιστα, η διαφθορά.
Φθάνουμε στο χθες. Συγκρούστηκαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι τριών κομμάτων με ευθύνη διακυβέρνησης στις δεκαετίες σωρευτικά. Της Νέας Δημοκρατίας, που βρίσκεται στην εν ενεργεία διακυβέρνηση και τώρα αλλά και στη μοιραία συγκυρία που συνέβη το δυστύχημα. Του ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε το πλέον μακρύ διάστημα τα τελευταία 50 χρόνια και θεσμοποίησε το ρουσφέτι, τον ωχαδερφισμό και τη διαφθορά ως πολιτική πρακτική. Του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν κυβέρνηση μεταξύ 2015-2019. Η κατάσταση των ελληνικών σιδηροδρόμων αφορά και τους τρεις. Αφορά μάλιστα και τα άλλα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης, τα επονομαζόμενα παρέμβασης, τα πλέον παλιά τουλάχιστον, με το ΚΚΕ να δεσπόζει με τον συνδικαλιστικό «πατερναλισμό» που διέλυσε και οδήγησε σε φτωχοποίηση τους πλέον σημαντικούς οργανισμούς-εταιρείες του δημοσίου τομέα. Από τα «κάτω» αυτό. Και εδόθη η μάχη των πρώην κυβερνητών με τους νυν. Ναι, αλλά η σύμβαση για παράδειγμα 717 τους αφορά όλους. Όχι στον ίδιο βαθμό. Αλλά όλους. Η κατάσταση των σιδηροδρόμων της Ελλάδα τους αφορά όλους. Είναι στρατηγική αποτυχία του συστήματος διοίκησης της χώρας. Θέλει λίγη προσοχή το εξής: Οι Έλληνες έχουν κουραστεί με τα χρόνια. Ειδικά μετά τα μνημόνια και την καταστροφή που έφεραν. Επιζητούν επιμόνως, για να πάμε σε άλλο «έγκλημα», να λειτουργεί το 112 πριν από την εκατόμβη νεκρών στο Μάτι και όχι εξαιτίας αυτού…
