Είναι σταθερή και επίμονη η προσπάθεια του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης και φυσικά του υπουργείου Δικαιοσύνης να λύσουν ένα χρονίζον ζήτημα που καθορίζει την κατάσταση και το κράτος δικαίου στην Ελλάδα: τη λειτουργία των δικαστηρίων. Έτσι ώστε οι υποθέσεις να φθάνουν σε εύλογο διάστημα στο ακροατήριο και να υπάρχουν αποφάσεις. Το πρόβλημα της λειτουργίας των δικαστηρίων σε κάθε τύπου υποθέσεις, από τις αστικές και τις εμπορικές, τις ποινικές, μέχρι και αυτές τις προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, δεν ξεκίνησε χθες. Ούτε καν τη μακρά περίοδο των μνημονίων, όπως πολλοί θα πίστευαν. Αλλά προηγούμενες δεκαετίες, ως αποτέλεσμα σειράς λανθασμένων πολιτικών αποφάσεων και ατυχών εκσυγχρονιστικών διατάξεων.
Το όλο θέμα γιγαντώθηκε με το πέρασμα του χρόνου, με τις εκκρεμείς υποθέσεις να σωρεύονται και να δημιουργούν έλλειμμα εμπιστοσύνης στη λειτουργία της Δικαιοσύνης στο πρακτικό επίπεδο και πολύ μεγαλύτερη διαφθορά. Παιχνίδια εκκρεμοδικίας, παραδικαστικά κυκλώματα, παιχνίδια ισχυρών πελατών και παρεμβατικών δικηγορικών εταιρειών. Υπήρξαν δεκαετίες που μεγάλα δικηγορικά γραφεία, με αξιοσημείωτες προσβάσεις στα κόμματα και τις κυβερνήσεις, έφτιαχναν τους νόμους για λογαριασμό της εκτελεστικής εξουσίας, λαμβάνοντας υπόψη συμφέροντα και συσχετισμούς μεγάλων πελατών τους. Στη συνέχεια, στη βάση μιας ανεπαρκούς ως προς τη λειτουργία της σε προσωπικό και μέσα τακτική Δικαιοσύνη, πετύχαιναν παραγραφές, κακοδικίες αλλά και αναβολές με ορίζοντα δεκαετιών, ώστε να βολέψουν οι συνθήκες εκδίκασης αλλά και οι συνθέσεις των δικαστηρίων, οι οποίες, και αυτές, συμφωνούνταν στο παρασκήνιο. Ακριβώς επειδή μιλάμε για δεκαετίες συνεχούς αποσάθρωσης και αποσυντονισμού, το όλο πρόβλημα κατέληξε να χαρακτηρίζει τη χώρα και πέραν των άλλων να την αποκλείει, ή τουλάχιστον να την περιορίζει ως προς τις ξένες ή τις εγχώριες επενδύσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την τελευταία δεκαετία πλέον και με έμφαση στην έξοδο από τη μνημονική επιτήρηση ετέθη το θέμα ως κριτήριο αξιολόγησης από τους διεθνείς οίκους σε σχέση με την αναβάθμιση της επενδυτικής βαθμίδας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από την αφετηρία της δεύτερης θητείας της, έθεσε το ζήτημα της λειτουργίας των δικαστηρίων όλων των επιπέδων ως βασική προτεραιότητα. Και πράγματι, με σειρά νομοθετημάτων που ήδη ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο, η κατάσταση αλλάζει θεαματικά. Κοντά στη λειτουργία των δικαστηρίων και τη δικονομία, προτεραιότητα δόθηκε και στην εφαρμογή των ποινών, αλλά και την αυστηριοποίηση προς το εύλογο του Ποινικού Κώδικα. Στην παρούσα πλέον φάση, υπό την πολιτική ηγεσία του Γιώργου Φλωρίδη στο υπουργείο Δικαιοσύνης, προωθείται και νομοσχέδιο για την αναβάθμιση της λειτουργίας και του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και στην περίπτωση αυτή θα αξιοποιηθούν και νεότεροι δικαστές αλλά και η κάθε υπόθεση θα χρεώνεται σε συγκεκριμένο δικαστή, που θα την παρακολουθεί από την αρχή μέχρι το τέλος, ώστε να δοθεί μια λύση στις 11.000 εκκρεμείς υποθέσεις, χωρίς να σωρευθούν νέες. Σε όλα τα επίπεδα της τακτικής Δικαιοσύνης δομική διαδικαστική εμπλοκή προκύπτει από το δικαίωμα σε πολλαπλές αναβολές, που για διάφορους και διαφορετικούς λόγους προβλέπονται.
Με επόμενο νομοσχέδιο που θα παρουσιασθεί πριν από τον Μάιο, σύμφωνα με τον κεντρικό προγραμματισμό της κυβέρνησης, σε όλα τα επίπεδα της λειτουργίας των δικαστηρίων θα έχει επιτευχθεί ένα άλμα λειτουργικότητας και αξιοπιστίας που σε αναλογία θα μπορούσε να συσχετισθεί με την ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του κράτους προς τους πολίτες εν μέσω πανδημίας και μετά. Η αμφισβήτηση που δέχεται η Ελλάδα ως προς το κράτος δικαίου της από μια σύμπραξη κύκλων παλιών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που διατηρούν την ενάργειά τους και στην εποχή Κασσελάκη, των κύκλων των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, όπου επιχειρεί η ηγετική ομάδα Ανδρουλάκη από το ΠΑΣΟΚ, και διαφόρων αξιωματούχων στις δικαστικές υπηρεσίες της Κομισιόν ή το Ευρωκοινοβούλιο, θα απαντηθούν με τον πλέον αποτελεσματικό και σαφή τρόπο με την αναβαθμισμένη λειτουργία των δικαστηρίων που επιτυγχάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
