Πέραν των δημοσκοπήσεων και των στρογγυλών τραπεζιών στους «πρωινούς καφέδες» των κομμάτων, υπάρχει η πραγματική ζωή. Και εκεί ο πρωθυπουργός θα πρέπει, όπως όλα δείχνουν, να πείσει μια σημαντική μερίδα πολιτών που τυγχάνουν ψηφοφόροι του ότι δεν χρειάζεται να του στείλουν μήνυμα με την ευκαιρία και την ευχέρεια που δίνουν οι ευρωπαϊκές εκλογές του Ιουνίου. Οι πολίτες αυτοί φέρονται αποφασισμένοι να «ιδρώσουν τη φανέλα» του πρωθυπουργού. Να του στείλουν δηλαδή ένα μήνυμα δυσαρέσκειας ή αμφιβολίας για την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησής του μετά τις τελευταίες εκλογές, σε σχέση με τις κυβερνήσεις του στην πρώτη τετραετία. Αυτό πρόεκυψε από μια σειρά ζητήματα. Όπως η ακρίβεια, η διαχείριση υποθέσεων-τραγωδιών, όπως τα Τέμπη, για ένα μεγάλο διάστημα τα ζητήματα της ασφάλειας και της εγκληματικότητας και γενικότερα μια διάχυτη αντίληψη ότι το περιβάλλον του πρωθυπουργού στο «επιτελικό κράτος» πάσχει από την υπεροψία -και όχι αλαζονεία- του 41%, χωρίς αντίπαλο στην αντιπολίτευση. Επίσης για τη δεξιά πλευρά των ψηφοφόρων αυτών ο πρωθυπουργός δεν θα έπρεπε να φέρει προς ψήφιση εσπευσμένα τον νόμο για τη θεσμοποίηση του πολιτικού γάμου των ομοφύλων, γνωρίζοντας ότι μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του είχε επιθετικά αντίθετη άποψη. Όχι γιατί νιώθει τη διάθεση να διώξει τους ομοφυλόφιλους ή να εμπεδώσει ανισότητες απέναντί τους, αλλά γιατί η θεσμοποίηση αυτή πλήττει τον πυρήνα της οικογένειας.
Ένα ζήτημα ακόμη που βαραίνει στο κοινωνικό περιβάλλον για την κυβέρνηση είναι ότι συνεχίζονται οι φήμες και τα σενάρια για μετακόμιση του πρωθυπουργού σε ευρωπαϊκό ή άλλο διεθνές πόστο. Παρά τη σαφή και έγκαιρη διάψευση από τον ίδιο μιας τέτοιας προοπτικής, το κλίμα αυτό εξακολουθεί να παράγει αποτελέσματα, αφού τυχόν τέτοια εξέλιξη συνδέεται με νομοσχέδια όπως και ο γάμος των ομοφύλων αλλά και κινήσεις που λογίζονται ότι δεν έχουν ως στόχο να εξυπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον αλλά την κρυφή προτεραιότητα του πρωθυπουργού και του «κλειστού» περιβάλλοντός του να δημιουργήσει ισχυρό προφίλ για μια ευρωπαϊκή ή διεθνή θέση. Ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ένας ακόμη πρωθυπουργός της Ελλάδας, αλλά ένας πρωθυπουργός που επεδίωξε και επέτυχε να έχει μια προσωπική-πολιτική σχέση με τους πολίτες ως κυβερνήτης τους. Είτε αυτοί τον ψηφίζουν είτε όχι. Έτσι στην παρούσα φάση, στην περίπτωση που ο πρωθυπουργός επέλεγε να μετακομίσει σε αξίωμα εξωτερικού, θα πρόδιδε τη δέσμευσή του προς τους πολίτες να είναι κυβερνήτης της χώρας μέχρι τον Ιούνιο του 2027. Μεγαλύτερη πικρία μάλιστα δείχνει ότι θα προκαλούσε ένα τέτοιο ενδεχόμενο εφόσον συνέβαινε από τον πρώτο χρόνο της δεύτερης θητείας του. Από φέτος δηλαδή.
Ο κ. Μητσοτάκης και ο μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχουν περίπου τρεις μήνες να δείξουν στους πολίτες αυτούς που είτε θα ψηφίσουν ευκαιριακά άλλο κόμμα, οι περισσότεροι στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, είτε απλώς δεν θα πάνε να ψηφίσουν ότι η ψήφος στις ευρωπαϊκές εκλογές έχει τη δική της σημασία και αξία. Όχι φυσικά ως προς την επόμενη ημέρα της διακυβέρνησης και την πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, αφού σε όλες τις περιπτώσεις θα έχουμε τον ίδιο πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που αυτός θα επιλέγει, αλλά ως προς τα εθνικά συμφέροντα στην Ευρώπη. Που είναι μάλιστα τόσο κρίσιμα, όσο και η πολιτική σταθερότητα στην εσωτερική διακυβέρνηση.
Καταληκτικά, το αν η Νέα Δημοκρατία κινηθεί στη ζώνη του 33% ή στη ζώνη του 28-29% θα είναι το αποτέλεσμα της ατμόσφαιρας που θα δημιουργήσει ο πρωθυπουργός στους πολίτες την προεκλογική περίοδο ενόψει Ιούνιου, αλλά και οι επιλογές του ψηφοδελτίου του κόμματος με συμμετοχή 42 προσώπων, που προβλέπεται να ανακοινωθεί τον επόμενο μήνα, επαρκές χρονικό διάστημα πριν από την ημέρα της κάλπης.
