Σύμφωνα με τον υπουργό Μετανάστευσης, κ. Καιρίδη, το πρόβλημά μας με τις ροές από τον νότο που δημιουργούν πανικό στη Γαύδο και την Κρήτη ως «πύλες εισόδου» παράνομων μεταναστών βρίσκεται στη Λιβύη. Μια χώρα που δεν διακρίνεται από κρατική συνοχή και ευταξία και όπου η επιρροή της Τουρκίας πλέον φθάνει τα όρια του προτεκτοράτου. Ο Έλληνας υπουργός είναι από αυτούς που πίστευαν και πιστεύουν ότι το κλίμα κατευνασμού που επικρατεί στις σχέσεις με την Τουρκία και οι συμφωνίες που ο ίδιος επί των ημερών του πέτυχε με την κυβέρνηση στην Άγκυρα για τον περιορισμό της δράσης των κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος και των μυστικών υπηρεσιών με την παράνομη μετανάστευση προς τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου θα έδιναν τη λύση σε μια σχετικά μόνιμη βάση. Πράγματι το θεώρημα αυτό έδωσε λύση στο Αιγαίο, με τις εισροές να έχουν ανακοπεί δραστικά.
Από την άλλη πλευρά όμως βαθμηδόν αυξήθηκαν σε παράλληλους χρόνους οι ροές από τον νότο, και συγκεκριμένα από τη Λιβύη. Η Τουρκία, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, έχει επιτύχει εκεχειρία με εύλογα ανταλλάγματα και με τον υπερήλικα πλέον στρατηγό Χαφτάρ, που έχει ενισχυμένη επιρροή στην Ανατολική Λιβύη. Έτσι τα κυκλώματα του λαθρεμπορίου ανθρώπων και όχι μόνον έχουν ενισχυθεί στα παράλια της άναρχης χώρας. Κάποιοι εκτιμούσαν ότι η αύξηση των ροών από τον νότο συσχετίζεται και με τη δυστοπική οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην Αίγυπτο. Αλλά και από το γεγονός ότι στην Αίγυπτο έχουν καταφύγει περίπου 9.000.000 πρόσφυγες από άλλες χώρες. Πρόσφυγες που αυξάνονται από τον πόλεμο στη Γάζα, έκτος από τους οικονομικούς μετανάστες από την Αφρική που αναζητούν πέρασμα από τη Μεσόγειο στην Ευρώπη.
Ο αρμόδιος υπουργός όμως κ. Καιρίδης δημοσιοποίησε την πληροφορία ότι η αύξηση των ροών, ειδικά προς Γαύδο ή προς την ιταλική Λαμπεντούζα, δεν προέρχονται από την Αίγυπτο, που βαθμηδόν στηρίζεται από το ΔΝΤ ή την Ευρώπη και με ελληνική συμβολή, αλλά από την υπό τουρκική επιρροή Λιβύη. Άρα ουσιαστικά μιλάμε για το εξής σχήμα: Το τουρκικό παρακράτος που συνδέει τις μυστικές υπηρεσίες της γείτονος με το οργανωμένο έγκλημα υπακούει από τη μία πλευρά στις κατευθύνσεις που δέχεται για ανακοπή των ροών προς την Ελλάδα μέσω Αιγαίου και έχει μετακομίσει ταυτόχρονα τα δίκτυά του στα παράλια της Λιβύης. Έτσι από τη μια πλευρά δείχνει συνέπεια προς τις συμφωνίες με την Ελλάδα και δικαιώνει τη θεωρία περί κατευνασμού στις διμερείς σχέσεις, ενώ από την άλλη συνεχίζει να πιέζει εκβιαστικά τόσο την Ελλάδα όσο και την Ιταλία με τις μεταναστευτικές ροές. Φυσικά διατηρεί ζωντανό και τον κύκλο του «μαύρου χρήματος» από τις παράνομες δραστηριότητες, που ξεπλένει στη συνέχεια από τις παρατράπεζες και τα καζίνο των παράνομα κατεχόμενων στην Κύπρο.
Στην προκειμένη περίπτωση ούτε η κυβέρνηση της Αθήνας αλλά ούτε και η κυβέρνηση της Ρώμης έχουν τη δυνατότητα και την επιρροή να αντιδράσουν αποτελεσματικά σε αυτόν τον ιδιότυπο «εκβιασμό» της Άγκυρας. Η Ιταλία όμως έχει μεγαλύτερα περιθώρια να επέμβει στη σκιώδη θεσμικά κυβέρνηση της Τρίπολης. Ενώ η Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο θα μπορούσαν σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών να συναλλαγούν καλύτερα με το de facto καθεστώς στην Κυρηναϊκή. Ελλάδα και η Ιταλία έχουν πολλούς λόγους, τόσο σε επίπεδο κυβερνήσεων όσο και σε επίπεδο υπηρεσιών ασφαλείας να αναβαθμίσουν τη σχέση εμπιστοσύνης και συνεργιών μεταξύ τους σε δυο περιοχές. Η μία στον νότο σε σχέση με την κατάσταση στη Λιβύη και η άλλη στα δυτικά Βαλκάνια, σε σχέση με την Αλβανία και το καθεστώς Ράμα. Έτσι οι καλοπροαίρετοι πολιτικοί θα κάνουν τη δουλειά τους, αλλά ένας νέος περιφερειακός συσχετισμός ισχύος θα διασφαλίζει το αποτέλεσμα απέναντι στη διπρόσωπη σε όλα Τουρκία.
