Δεν είναι η ψήφιση του νόμου για τη θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου των ομόφυλων. Αλλά το κλίμα που δημιούργησαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ψήφισή του οι οργανωμένες κοινότητες των ομοφυλόφιλων και οι «δικαιωματιστές» της woke κουλτούρας. Δεν είναι τα «ανοιχτά» μίντια και οι αναλυτές-σχολιαστές που κλιμάκωσαν την ένταση ανάμεσα σε αυτούς που υποστήριζαν την ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ και αυτούς που τη βλέπουν με περίσκεψη, υπερασπιζόμενοι τις παραδοσιακές δομές της οριζόμενης ως οικογένειας αλλά και την πρόσβαση στην υιοθεσία, αλλά τα τοξικά, σε εφιαλτικό βαθμό κοινωνικά δίκτυα. Δεν είναι η δυσαρέσκεια της Εκκλησίας που συντονίζει το πλήθος, αλλά η διάχυτη αντιδραστική βία, που καθοδηγεί τις ομάδες των νεότερων γενιών στην εκτροπή, που γι’ αυτούς φαντάζει επανάσταση. Τα όσα συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο δεν πρέπει να μας εκπλήξουν, αλλά να μας προβληματίσουν. Όχι, δεν υπάρχουν συγκροτημένες ομάδες ναζιστών στον Βορρά που εξερράγησαν και επετέθησαν στις δυο διερχόμενες τρανς στο κέντρο της πόλης. Δεν δείχνει ένα οργανωμένο γεγονός αυτό. Του Σαββάτου τουλάχιστον, με ένα πλήθος νεαρών να επιτίθεται ως όχλος. Είναι μια νέα έκφανση βίας όπως αυτές στα σχολεία, στα κλαμπ, στα γήπεδα. Είναι η αντίδραση, που πολλοί φοβόμασταν, απέναντι στην υπεροψία της «πολιτικής ορθότητας», ενός μισαλλόδοξου «δικαιωματισμού » και μιας «new age» παγκοσμιοποίησης. Αυτού που κάποιοι χαρακτηρίζουν «κουλτούρα της αφύπνισης» και άλλοι «κουλτούρα της αποδόμησης». Είναι από μόνο του πολωτικό και εμφυλιοπολεμικό το σχήμα.
Και όμως οι δεσπόζουσες ελίτ δεν φρόντισαν τον τελευταίο μήνα να κρατήσουν κοινωνικές ισορροπίες, χαμηλούς τόνους, θεσμικό διαχειριστικό πνεύμα, συνεκτική πολιτική. Μπορεί ο πρωθυπουργός να το προσπάθησε. Μπορεί πολλοί πολιτικοί από όλες τις πτέρυγες να το επιχείρησαν. Μπορεί επώνυμοι και παλαιόθεν εμβληματικοί ομοφυλόφιλοι -αυτοί που σε πολύ δυσκολότερες εποχές διαχωρισμών πριν ανακαλυφθεί η έννοια του «μπούλινγκ» και τα «me too» επέβαλαν τον σεβασμό στο κοινό της ιδιαιτερότητάς τους αλλά και του τρόπου ζωής και δημιουργίας τους- να έστειλαν κρίσιμα μηνύματα. Αλλά τη δεσπόζουσα τάξη των νεόκοπων εκσυγχρονιστών και «μεταμοντερνιστών» ουδόλως την απασχόλησε το «διά ταύτα» της θορυβώδους πρακτικής τους. Όλα έπρεπε να μοιάζουν κατ’ αυτούς ως μια ημέρα «απελευθέρωσης» της χώρας από το σκοτάδι του «μεσαιωνισμού» των κλασικών αξιών. Η δικαίωση του «gay pride». Η πτώση της δικής τους Βαστίλης. Η ένταξη της ορθόδοξης Ελλάδας στη «νέα Δύση». Η είσοδος της χώρας στο «απέραντο φρενοκομείο» της αμφισημίας τού τι είναι δυτικός πολιτισμός τον 21ο αιώνα. Το τέλος των εθνών, των θρησκειών, των φύλων ως αυτοσκοπός και «κατώφλι» στην εποχή των ρομπότ.
Η Ελλάδα, μια χώρα που δεν είχε πληγεί από τον συγκεκριμένο «εμφύλιο», που εξελίσσεται στις ΗΠΑ και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες με τις οδομαχίες της «πολιτικής ορθότητας» και των κινημάτων της εναλλακτικής Δεξιάς και οσονούπω και της εξτρεμιστικής νέας Αριστεράς, μπαίνει στο παιχνίδι. Όχι ως αντιπαράθεση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, όπως νομίζουν κάποιοι, πολύ σπουδαίοι και πολύ σημαντικοί, αλλά ως δράση και αντίδραση στη βάση της βίας. Οι δυο τρανς, 21 χρονών, παρακαλώ, πριν από λίγο καιρό θα περνούσαν ανενόχλητοι, άντε να ακουγόταν και κάποιο σφύριγμα ή πείραγμα, τώρα όμως βρέθηκαν διωκόμενοι από ένα πλήθος που προέκυψε από το πουθενά. Κακή εξέλιξη, και είμαστε μόνον στην αρχή.
Ας συγκεντρωθούμε! Κάποιοι φωνάζουν να αναλάβει η Αστυνομία και οι εισαγγελείς. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν είναι οργανωμένοι οπαδοί κάποιου ακραίου σχήματος. Είναι τα παιδιά του διαδικτύου και του Instagram εκεί έξω. Αυτά της διπλανής πόρτας. Χωρίς κοινωνική ιδεολογία, ιδανικά και πεποιθήσεις. Είναι τα παιδιά τα δικά σου, που μεγάλωσαν στον παιδικό σταθμό, γιατί εσύ είχες δουλειά και γυμναστήριο…
