Υπάρχει ένα «αόρατο» χρονοδιάγραμμα για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία. Και ταυτόχρονα ένας μπαράζ ψυχροπολεμικού τύπου δηλώσεων, χειρισμών και διακηρύξεων που προκαλούν ανησυχία για μια κλιμάκωση του πολέμου με χρήση τακτικών πυρηνικών και εμπλοκή της Ευρώπης συνολικά στον πόλεμο, απέναντι στη Ρωσία. Ο πόλεμος στο βόρειο μέτωπο έχει δείξει τα όριά του. Η Ρωσία και στην παρούσα φάση εμπεδώνει την κυριαρχία της σε περιοχές ανατολικά του ποταμού Δνείπερου, που σύμφωνα με τις παγιωμένες προθέσεις της, τουλάχιστον έναν χρόνο πριν, είναι ο στόχος της. Η Ουκρανία από τη άλλη έχει διατηρήσει την κυριαρχία της δυτικά του ποταμού, χωρίς επί του παρόντος να έχει απώλειες στην περιοχή της Οδησσού, που είναι η διέξοδός της στη θάλασσα. Το Κίεβο δηλαδή δεν είναι μια περίκλειστη χώρα, κάτι ουσιώδες.
Με το πέρασμα στην άνοιξη ο «παγωμένος» εξαιτίας του χειμώνα πόλεμος ζωντανεύει και, αφού βαθμηδόν η λάσπη θα υποχωρεί στο έδαφος, υφίσταται μια ανησυχία για κάποια ρωσική αντεπίθεση προς τα δυτικά, με τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας να μην έχουν επάρκεια ούτε σε προσωπικό ούτε σε οπλικά συστήματα. Όσο και να υπάρχει προσπάθεια συγκάλυψης από τη δημοσιότητα, όλο και πιο συχνά είναι τα βίντεο αλλά και οι περιγραφές που υπάρχουν από την άρνηση στρατολόγησης μεγαλύτερων πλέον ηλικιών για τον πόλεμο. Κάτι προβλεπτό, αφού η στρατολόγηση περαιτέρω εφεδρειών από την πλευρά του Κιέβου σημαίνει θάνατος για τους στρατολογηθέντες, μετά την προώθησή τους στο μέτωπο, εντός περίπου δύο εβδομάδων.
Σύμφωνα με το «αόρατο» χρονοδιάγραμμα που υφίσταται, αν και δεν ομολογείται, η συζήτηση περί τέλους των εχθροπραξιών στην Ουκρανία και διαπραγματεύσεων για το μεταπολεμικό καθεστώς της θα προκύψουν περίπου σε έναν χρόνο. Αφού δηλαδή υπάρξει η νέα πραγματικότητα θεσμικά στην Ευρώπη, μετά τις εκλογές του καλοκαιριού και την προβλεπόμενη νέα συγκρότηση των οργάνων της Ένωσης αλλά και την εκλογή νέου προέδρου στις ΗΠΑ, τον Νοέμβριο. Το χρονικό διάστημα αυτό κρίνεται όσο περνούν οι ημέρες και όχι πλέον οι μήνες ή οι εβδομάδες, ως επικίνδυνα ευρύ. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις με δεδομένο ότι το Κογκρέσο στις ΗΠΑ δεν λαμβάνει αποφάσεις για περαιτέρω στήριξη, ειδικά σε όπλα, στην Ουκρανία, έχουν αναλάβει κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις. Αυτό δεν δείχνει και το καλύτερο, αφού προσωπικές ή εθνικές στρατηγικές αλλά και η ανάγκη η Ευρώπη να επανεξοπλιστεί και να συγκροτηθεί διαφορετικά στους τομείς άμυνας και ασφάλειας, έναντι του ενδεχομένου ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου να είναι ο ευρωσκεπτικιστής Ντόναλντ Τραμπ, συνδέονται με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Με πρωταγωνιστές αρχικά τους Βρετανούς, αλλά το τελευταίο διάστημα και τους Γάλλους, με την πλατφόρμα του Εμανουέλ Μακρόν να αποσταλούν χερσαίες δυνάμεις ευρωπαϊκών χωρών, που τυγχάνουν και μέλη του ΝΑΤΟ, διμερώς σε συνδρομή με τις ουκρανικές δυνάμεις στο μέτωπο του πολέμου, αυξάνεται η ένταση και η επικινδυνότητα ένας πόλεμος που έχει δείξει τα όριά του να μετατραπεί σε πανευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο πόλεμο, όπως συνέβη ιστορικά με τον Α΄ ΠΠ τον προηγούμενο αιώνα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην παράδοση της Ευρώπης τα παιχνίδια ηγεσίας στην ήπειρο και ο μεγαλοϊδεατισμός κεντρικών δυνάμεων έφερε επανειλημμένα αιματηρές και πολύχρονες συγκρούσεις.
Το μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου του Σαββάτου για άμεση εκεχειρία θα πρέπει να εισακουσθεί και δυνάμεις που έχουν προσφέρει πλήρη στήριξη και με όπλα στην αμυνόμενη Ουκρανία να αναλάβουν μεσολαβητικές πρωτοβουλίες. Αρχικά για την αποκλιμάκωση της έντασης του πολέμου και στη συνέχεια για μια εκεχειρία πριν φθάσει το καλοκαίρι. Η Ελλάδα με άλλες δυνάμεις, όπως η Ιταλία ή η Ισπανία των καθολικών χριστιανών, θα πρέπει να συζητήσουν σε επίπεδο ηγεσίας για μια τέτοια πρωτοβουλία.
