Το Κοινοβούλιο είναι αντιδραστικό. Όχι σε σχέση με την κυβερνητική πλειοψηφία αλλά εν σώματι. Ως το πλέον συλλογικό πολιτειακό όργανο. Δεν διακρίνεται ούτε από δημιουργικότητα, ούτε από υπευθυνότητα, ούτε από νεωτεριστικό πνεύμα. Διατηρείται και λειτουργεί παρά την ανανέωση σε πρόσωπα, ηλικίες και πολιτικές γενιές από μικροκομματισμό, εμπάθεια, υστεροβουλία, στενότητα σκέψης και έλλειμμα ορίζοντα. Εμμένει στη συλλογική λειτουργία πολύ μακριά από τα συμφέροντα του έθνους και πολύ κοντά σε συντεχνιακού τύπου συμφέροντα. Αυτά επαγγελματικών ομάδων, εισοδηματικών τάξεων, επιχειρηματικών ομίλων και προπάντων των ίδιων των κομμάτων που τελικά λειτουργούν και αυτά ως πολιτικές συντεχνίες.
Σε μια περίοδο όπως η σημερινή, με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να αναλαμβάνει πυκνές νομοθετικές πρωτοβουλίες σε μεταρρυθμιστική κατεύθυνση, η συζήτηση στο Κοινοβούλιο θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται με αντικειμενικούς όρους ως σημαντική. Τόσο ως προς την επεξεργασία των νομοσχεδίων και των ρυθμίσεων, με ενημέρωση και συμμετοχή και των πολιτών στην αναδιάρθρωση της χώρας, όσο και ως πεδίο όπου προβάλλονται προτάσεις και πρωτοβουλίες και από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Τελικά τι βλέπουμε; Μια στεγνή κομματική αντιπαράθεση, μια συνεχή αναζήτηση σκανδάλων και τελικά πολλή καταγγελία και ελάχιστη ώσμωση. Φτάνουμε στο σημείο στα κόμματα της αντιπολίτευσης να καταγγέλλει το ένα πολιτικό σχήμα το άλλο ως προς τυχόν νομοσχέδια ή ρυθμίσεις που συνέκλιναν με την κυβερνητική πλειοψηφία. Μια από τα ίδια δηλαδή σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, όπου όλα οδηγήθηκαν τελικά στον γκρεμό. Καμία εθνική και κοινωνική ευθύνη. Εμπάθεια, αυταπάτες και σκοπιμότητες μέσα από τακτικισμούς μόνον.
Και ας αφήσουμε τον νόμο για τον πολιτικό γάμο των ομοφύλων, που ήταν κάτι ιδιαίτερο και «οριζόντια» πολωτικό. Η λειτουργία των δικαστηρίων, τα μη κρατικά πανεπιστήμια, η νέα διάθρωση και η αναβάθμιση στη λειτουργία του κράτους, το σύστημα υγείας. Ψηφίζονται νόμοι του κράτους, που θα ισχύουν ούτως ή άλλως. Εξελίσσονται συζητήσεις στην κοινωνία. Στο Κοινοβούλιο πέραν της αντιπαράθεσης και με δεδομένη την ψήφιση των νομοσχεδίων από την πλειοψηφία, δεν βρέθηκαν περιθώρια συγκλίσεων και συζητήσεων που να υπερβαίνουν το παρελθόν; Η κυβέρνηση σε επίπεδο αρμόδιων υπουργών δείχνει ευελιξία και προσαρμοστικότητα αποδεχόμενη τροπολογίες και από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Πόσο δύσκολο είναι στις πολιτικές πτέρυγες να συγκλίνουν στα βασικά ως προς τι λογίζεται «κοινό καλό» για τους Έλληνες και την πιο αναβαθμισμένη λειτουργία του κράτους, αν πάμε στις πρωτοβουλίες που ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών;
Πέραν αυτών για τη θεσμοθέτηση επιστολικής ψήφου και το νέο πλαίσιο εφαρμογής αρχικά στις ευρωπαϊκές εκλογές. Θα συμφωνηθεί η βάση της όλης εκλογικής μεθοδολογίας, που είναι να συμμετάσχουν στα δρώμενα της «μητέρας πατρίδας» και οι των παροικιών Έλληνες στον κόσμο; Θέλει το Κοινοβούλιο των Ελλαδιτών εκπροσώπων συνολική αντιπροσώπευση του κοσμοπολίτικου Ελληνισμού; Δεν μιλάμε για ξένους στην προκειμένη περίπτωση. Για τους ομοεθνείς μας μιλάμε, τους συγγενείς και τους φίλους μας. Θα επιμείνουμε με διάφορες δικαιολογίες στην «ερμητική Ελλάδα» ή θα εξελιχθούμε στη συλλογική συνισταμένη του Ελληνισμού όπου Γης; Αρχικά ήταν η τροπολογία της τελευταίας στιγμής από το υπουργείο Εσωτερικών για τη διεύρυνση της διαδικασίας της επιστολικής ψήφου και στις εθνικές εκλογές. Κάποιοι τώρα βρήκαν ευκαιρία εξαιτίας των ενημερωτικών email της Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου να θέσουν θέματα ασφαλείας και προσωπικών δεδομένων στη διαδικασία της επιστολικής ψήφου. Η υπουργός Νίκη Κεραμέως περιοδεύει στις παροικίες και ενημερώνει για τα νέα δεδομένα τούς εκεί Έλληνες, ενθαρρύνοντάς τους στη συμμετοχή. Στην Ελλάδα θα συζητήσουμε λίγο πιο σοβαρά τουλάχιστον για αυτό το θέμα ή θα χαθούμε και πάλι… στη μετάφραση;
