Η επιλογή και οι χειρισμοί της Ελλάδας τον τελευταίο ειδικά χρόνο να συνομολογήσει ειδικές
Η επιλογή και οι χειρισμοί της Ελλάδας τον τελευταίο ειδικά χρόνο να συνομολογήσει ειδικές διακρατικές συμφωνίες με συγκεκριμένα κράτη στη Μεσόγειο και την Ασία προκειμένου με νόμιμο τρόπο να καλύψει τις ανάγκες σε εργαζόμενους και εργάτες, ειδικά στον πρωτογενή τομέα και τον τουρισμό, υπήρξε μια πολύ καλή στρατηγική. Ουσιαστικά, μιλάμε για πέντε ή έξι συμφωνίες μεταξύ των άλλων με τη συμμαχική Αίγυπτο ή στην τελευταία φάση με την Ινδία. Αυτό σημαίνει ότι αφού καταγραφούν οι ανάγκες με συγκεκριμένο και αριθμητικό τρόπο θα υπάρξουν λίστες μεταναστών από τις ορισμένες χώρες που μέσω προξενικών Αρχών θα φθάσουν στη χώρα μας. Θα εργασθούν για κάποιους μήνες και θα επιστρέψουν στις χώρες τους με επίσης συγκροτημένο και νόμιμο τρόπο. Οι εποχιακές ανάγκες που υπάρχουν για αλλοδαπούς εργαζόμενους είναι τακτικές. Ομοίως και οι λίστες αυτές των νόμιμων εποχικών μεταναστών θα ανανεώνονται συνεχώς και θα λειτουργούν διακρατικά. Με τη μεθοδολογία αυτή η Ελλάδα στο συγκεκριμένο παράδειγμα θα καλύψει τις ανάγκες της σε εργατικά χέρια ή εποχικούς εργαζόμενους, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα προς τα δίκτυα της παράνομης μετανάστευσης ότι δεν υπάρχουν ελλείμματα εδώ για την παράτυπη μετανάστευση. Αν όλες οι χώρες της Ευρώπης ακολουθήσουν ανάλογες πρακτικές, τότε τα κενά εργασίας που υπάρχουν ανά χώρα θα κλείσουν μέσω της νόμιμης και οργανωμένης μετανάστευσης.
Και τότε τι θα γίνουν τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος και οι τάχα «ανθρωπιστικές οργανώσεις» που έχουν μετατρέψει και «επενδύσει» στην παράτυπη μετανάστευση ως πολύ σημαντική «μπίζνα»; Θα μείνουν σε αεργία; Θα απολέσουν τα τεράστια έσοδα που έχουν από αυτή την παράνομη δραστηριότητα, που ονομάσθηκε στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης «φιλανθρωπία»; Τα κυκλώματα και οι οργανώσεις αυτές θα αντιμετωπιστούν, όπως είναι φυσικό, από τις Αρχές και τις υπηρεσίες ασφαλείας, ακόμη και τις αρμόδιες περί αντικατασκοπείας, ως απειλές για την εθνική ασφάλεια των μελών ξεχωριστά και της ευρωπαϊκής ασφάλειας επί του συνόλου. Ουσιαστικά δηλαδή η μετανάστευση, που αποτέλεσε στην παράνομη μορφή της αιτία απορρύθμισης της ευρωπαϊκής ενότητας και μοχλό κοινωνικής και κρατικής αποδόμησης των εθνικών κρατών της Ένωσης, θα λειτουργήσει πλέον συνεκτικά για τις ευρωπαϊκές δομές αλλά και για τις διακρατικές σχέσεις των κρατών-μελών με τρίτες χώρες στην Αφρική ή στην Ασία.
Όλα αυτά που συνέβησαν την τελευταία 20ετία και διαφεύγουν τη λογική και τους αρμούς των συγκροτημένων δημοκρατιών της Δύσης, στην περίπτωσή μας της ευρωπαϊκής ενότητας, σχετίζονται με τη σχεδιασμένη στρατηγική των επονομαζόμενων ιδρυμάτων της παγκοσμιοποίησης και δυστυχώς των υπηρεσιών του ΟΗΕ, που προέκριναν και τελικά επέβαλαν τη λογική των ανοιχτών συνόρων, τη νομιμοποίηση της παράνομης μετανάστευσης, λαθρομετανάστευσης ως άσκηση ανθρωπισμού και δικαίωμα των αναξιοπαθούντων προσφύγων ή οικονομικών μεταναστών. Ήταν και είναι ένας πολύ ισχυρά επενδεδυμένος από άδηλα κεφάλαια τρόπος αποδόμησης των κοινωνιών και των δημοκρατιών της Δύσης.
Φυσικά, μεγάλη ευθύνη έχουν οι δομές της Ευρώπης και οι κυβερνήσεις για όσα έχουν εξελιχθεί. Για το γεγονός ότι λανθασμένα πίστεψαν και υποστήριξαν, σε άλλες περιπτώσεις ως αποτέλεσμα λόμπινγκ και σε άλλες από αφέλεια ή κακώς εννοούμενο κρατικό συμφέρον, ότι θα υπάρξει λύση από την παράτυπη μετανάστευση για τις ανάγκες τους σε εργατικά χέρια. Για το γεγονός ότι δόμησαν ιδεολογικά κα πολιτικά, ιδιαίτερα οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις ή η Γερμανία, θεωρίες «ενσωμάτωσης» αυτών των παράτυπων μεταναστών από την Ανατολή ή τον παγκόσμιο Νότο προς την Ευρώπη.
Σήμερα πλέον όλες αυτές οι θεωρήσεις έχουν καταρρεύσει και ο ορθολογισμός και η εναρμόνιση αρχίζουν να «επιπλέουν» έναντι του χάους των ΜΚΟ και των κακοποιών. Υπάρχουν όμως πόλεμοι, πείνα και φτώχεια που οδηγούν τα «καραβάνια των αθλίων». Αλλά και σε αυτή την περίπτωση η Ευρώπη έχει λόγους να πάει σε εκείνες τις χώρες στηρίζοντας, διαφορετικά «αμυντικά» οι πολεμικοί της στόλοι θα πρέπει να συγκροτήσουν ένα «ατσάλινο ανάχωμα» απέναντι στο χάος.
