Στην παρούσα φάση οι επιθέσεις των Χούθι σε εμπορικά πλοία που διέρχονται την Ερυθρά δημιουργούν κρίσιμα ζητήματα στη θαλάσσια διαδρομή από την Ασία στην Αφρική. Μπλέκουν τα πράγματα ως προς την πρόσβαση στη Διώρυγα του Σουέζ ή την πρόσβαση στον Πειραιά ως πρώτο λιμάνι στην Ευρώπη. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παγκόσμιο «παίγνιο» υπέρ ή κατά της καθιέρωσης της χερσαίας διαδρομής που επιθυμεί η Κίνα ως «δρόμο του μεταξιού» και διέρχεται μέσω Πακιστάν, Ιράν, Τουρκίας με προορισμό την Ευρώπη, παρακάμπτοντας εκτός των άλλων την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά η θαλάσσια διαδρομή γνωστή ως IMEC, που ξεκινά από την Ινδία, διέρχεται τη Μέση Ανατολή, στη βάση των «συμφωνιών του Αβραάμ» περνά από το Σουέζ και φθάνει μέσω Κύπρου και Ελλάδας στην Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Τουρκία.
Στη βάση του μεγάλου «παιχνιδιού» χερσαίων και ναυτικών δυνάμεων κινούνται συζητήσεις, πρωτοβουλίες και περιφερειακοί σχεδιασμοί εθνικού χαρακτήρα και φιλοδοξιών των κρατών. Δεν είναι καθόλου τυχαία ή συγκυριακή η επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στην Ινδία. Σε συνέχεια μάλιστα της εσπευσμένης επίσκεψης του Ινδού πρωθυπουργού κ. Μόντι στην Αθήνα μέσα στον καλοκαιρινό Αύγουστο. Ενώ συμβαίνουν αυτά, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν προ ημερών επισκέφθηκε την Αίγυπτο ύστερα από πολλά χρόνια εχθρικού κλίματος στις διμερείς σχέσεις. Εκεί εκτός των άλλων η Τουρκία εκδήλωσε τη φιλοδοξία να εξαγοράσει το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Αυτό δεν θα πρέπει να συμβεί.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο, όπως και η Κύπρος, να αναχαιτίσει εμπορικά και οικονομικά μια τέτοια επιλογή. Η Αλεξάνδρεια έχει ταυτότητα και ιστορία που συνδέουν τρεις σταθερούς συμμάχους στην Ανατολική Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή. Την Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Αλεξάνδρεια, πέραν της ιστορίας, μέχρι τα χρόνια του αραβικού εθνικισμού διατηρούσε μία από τις πλέον ισχυρές ελληνικές παροικίες στον κόσμο. Στις παρούσες συνθήκες το ιστορικό λιμάνι της Αιγύπτου του αλ Σίσι θα πρέπει να συναντηθεί με τους εμπορικούς στόλους της Ελλάδας και της Κύπρου. Επίσης να αποτελέσει βάση logistics στον πνεύμα του σχεδιασμού που χαράσσουν οι «συμφωνίες του Αβραάμ» της εποχής Πομπέο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στην επέκταση της στρατηγικής σχέσης Αιγύπτου – Ελλάδας – Κύπρου στην περιφερειακή διπλωματία και διεθνή στρατηγική.
Τα δύο κράτη των Ελλήνων και οι εφοπλιστικές οικογένειες και εταιρείες των δύο χωρών θα πρέπει να συγκροτήσουν ένα ισχυρού όγκου ΣΔΙΤ που θα μπορέσει να επενδύσει σε κάποια λιμάνια αλλά και στα logistics. Τον εφοπλισμό και την εμπορική ναυτιλία θα πρέπει να πάψουμε να τα αντιμετωπίζουμε με τα «γυαλιά» του παρελθόντος και να δοθεί όραμα και εξωστρέφεια στην ισχύ και την κρίσιμη παρουσία σε κάποια σημεία, τόσο για τις οικονομικές δυνάμεις της θάλασσας όσο και για τα δύο κράτη του Ελληνισμού.
Τρία θα μπορούσαν να είναι τα εμβληματικά και κρίσιμα λιμάνια για τον Ελληνισμό για μια επόμενη μέρα στις δεκαετίες 2020-2050. Της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, της Οδησσού στη δυτική Ουκρανία, της Άκαμπα στην Ιορδανία (Ερυθρά). Ο στόχος θα πρέπει να παραμένει και ένα τέταρτο, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, στον παρευξείνιο Πόντο.
Πέραν αυτών, όταν μιλάμε για στρατηγική σχέση με την Ινδία, θα πρέπει να μιλάμε και για ελληνικά λιμάνια στη βάση της συνεργασίας και των logistics. Αυτό του Πειραιά και γιατί όχι του Αστακού στη δυτική πλευρά της Ελλάδας, ως βάση στον δρόμο για την Ευρώπη του διαμετακομιστικού εμπορίου της Ινδίας; Οι οδικοί άξονες επί ελληνικού εδάφους είναι πλέον έτοιμοι…
