Η ΥΠΟΘΕΣΗ με τη ροζ «καλλιτεχνική» εκδοχή της ελληνικής σημαίας στο προξενείο της Νέας Υόρκης προκάλεσε την καθ’ όλα αναμενόμενη συζήτηση. Επίσης καθ’ όλα αναμενόμενο ήταν το ποιοι θα υποστήριζαν την «καλλιτεχνική ελευθερία» ή θα έπαιρναν αποστάσεις από την εντολή του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, για απόσυρση του εν λόγω αντικειμένου. Και αυτό δεν έχει να κάνει με κομματικά στεγανά. Είναι οριζόντια η γραμμή που τέμνει εκείνους που επιδεικνύουν μια ελαστική ευαισθησία ή ερμηνεία σε πολλά θέματα που έχουν εθνικό περιεχόμενο ή προεκτάσεις, από άλλους που τηρούν μια πιο οριοθετημένη στάση. Ο υπουργός Εξωτερικών είπε το αυτονόητο. Σε χώρους όπου εκπροσωπείται επισήμως το ελληνικό κράτος τα σύμβολα πρέπει να προβάλλονται ακέραια. Δεν νοούνται πειραματισμοί με τη σημαία. Θα μπορούσε αυτό το ροζ πανί-παραλλαγή της ελληνικής σημαίας να είναι αναρτημένο στην Ακρόπολη, στο υπουργείο Εξωτερικών ή σε φρεγάτα; Προφανώς όχι.
ΠΕΡΑΝ της ύπαρξής του σε επίσημο ή μη χώρο του κράτους, προκαλεί εντύπωση ότι ορισμένοι δεν ενοχλούνται ούτως ή άλλως από αλλοίωση με συγκεκριμένο τρόπο ενός εθνικού συμβόλου. Προφανώς δεν τους «λέει» ό,τι και στους υπόλοιπους. Είναι βέβαιο ότι αν το «καλλιτεχνικό» πείραγμα αφορούσε το εθνικό ή θρησκευτικό σύμβολο κάποιου τρίτου ή κάποιο ευαίσθητο κοινωνικό θέμα, ας πούμε το Κοράνι ή μια απεικόνιση ομόφυλου ζευγαριού, οι ίδιοι οι οποίοι δεν βρίσκουν κάτι μεμπτό στη «ροζουλί» εκδοχή της ελληνικής σημαίας θα αντιδρούσαν. Θα το θεωρούσαν προσβλητικό, προκλητικό, ισλαμοφοβικό, ομοφοβικό, ακροδεξιό, φασιστικό κ.λπ. Επειδή όμως πρόκειται για το ελληνικό εθνικό σύμβολο, όλα επιτρέπονται – καλλιτεχνική αδεία βεβαίως. Αυτό συμβαίνει επανειλημμένως και σε άλλες περιπτώσεις με εθνικό ή θρησκευτικό πρόσημο. Αν θίγεται κάτι ελληνικό, είναι ελευθερία της έκφρασης. Αν είναι κάτι ξένο, πρόκειται για ελληνικό ρατσισμό. Είναι large όταν προσβάλλονται ελληνικά σύμβολα ή συμφέροντα, αλλά άτεγκτοι όταν θίγονται από Έλληνες ευαισθησίες τρίτων.
ΤΟ ΚΑΛΟ είναι ότι δεν προκαλεί πλέον εντύπωση. Σταδιακά αντιμετωπίζονται με όρους αναμενόμενης αποστασιοποίησης «τρίτου» και λιγότερο ως εσωτερική παραφωνία. Όλοι γνωριζόμαστε. Παρεμπιπτόντως, άτομα που δεν έχουν ευαισθησία με τα εθνικά σύμβολα δεν είναι κατάλληλα να διαχειρίζονται ευαίσθητες εθνικές υποθέσεις. Δεν είναι θέμα οξύνοιας ή ικανοτήτων. Είναι ζήτημα ενσυναίσθησης και φρονήματος. Τα σύμβολα «μιλούν» σε αυτούς που τα νιώθουν. Δεν είναι για όλους.
