Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην Ελλάδα δεν μπορεί να ορίζεται με την «κλειστή» έννοια των προτεραιοτήτων των κομμάτων. Το όραμα για τη χώρα δεν σχετίζεται περιοριστικά με τους δικούς τους συσχετισμούς εξουσίας ή εδρών στο Κοινοβούλιο. Τα ίδια τα κόμματα αν θέλουν να αποτελέσουν κοινωνικούς βραχίονες θα πρέπει να δουν τη δομή, την πραγματικότητά τους και τη σχέση τους με την κοινωνία διαφορετικά. Πιο διευρυμένα και πιο ουσιαστικά. Οι στρατηγικές επιλογές για μια χώρα δεν είναι το αποτέλεσμα της συζήτησης σε απομονωμένα γραφεία τεχνοκρατών. Ούτε η συνειρμική αντίληψη εναρμόνισης με ιδιωτικά ή συντεχνιακά συμφέροντα. Οι νέες εποχές που έρχονται όχι μόνο με την τεχνητή νοημοσύνη αλλά και με τη σύγκρουση της «κυρίαρχης κουλτούρας» σε Δύση και Ανατολή αλλά και εντός της Δύσης, ο νέος παγκόσμιος συσχετισμός στο «power gαme», δημιουργούν δυναμικές, αντιθέσεις και ανάγκη στην αναδόμηση της κοινωνικής συγκρότησης, που δεν είναι δυνατόν να λογίζονται απλώς ως μέρος μιας κυβερνητικής θητείας ή διεκδίκησης της επόμενης. Στην Ελλάδα του παρόντος, με τα σύνδρομα της χρεοκοπίας, της παραίτησης και της απαισιοδοξίας παρόντα από την εποχή των μνημονίων παρά την πολιτική, διπλωματική, δημοσιονομική ανασυγκρότηση που επιτυγχάνεται, η απάντηση στο «τι Ελλάδα θέλουμε;» δεν μπορεί να είναι προϊόν μικροπολιτικής και καιροσκοπισμού. Αναγκαίο να αποκτηθεί ελεύθερο και δημιουργικό πνεύμα στην όλη δημόσια συζήτηση, που θα πρέπει να πάψει να είναι ιδιωτική ή απαξιωτική όπως εξελίσσεται στα κοινωνικά δίκτυα.
ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ένα παράδειγμα των ημερών. Στην Ελλάδα που για δεκαετίες μάστιζε η ανεργία και η απληστία αναζητούνται εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας. Ταυτόχρονα αναζητείται αναβάθμιση και ενίσχυση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Και ενώ συνήθως μιλάμε για τα επιδόματα ανεργίας και τις αμοιβές υποαπασχόλησης, εγκλωβισμένος ο μισός πληθυσμός της χώρας σε δύο πόλεις, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η χώρα είναι «χέρσα», εγκαταλελειμμένη για περίπου 70 χρόνια μετά την εξωτερική και εσωτερική μετανάστευση. Γίνεται λόγος για μια επόμενη ευημερία και μοιάζει με πολιτικό σύνθημα, γιατί η ευημερία αυτή ορίζεται από το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής δομής ως αύξηση μισθών, συντάξεων και ενίσχυση των μικρομεσαίων, λες και μιλάμε 50 χρόνια πριν. Και σωστά στο αρχικό στάδιο, για τις κυβερνήσεις του παρόντος, αυτά να είναι προτεραιότητες για να αντιστραφούν τα δεδομένα των μνημονίων και να δημιουργηθούν βάσεις για μια νέα εκκίνηση. Αλλά ποιο είναι το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων; Ποιος ο χαρακτήρας και το προφίλ που θέλουμε να δώσουμε στη χώρα τις επόμενες δεκαετίες; Πώς ορίζουμε την ευημερία στην ανάπτυξή της; Ποιος θα μιλήσει με λόγια αλήθειας στους Έλληνες για την προοπτική;
ΌΤΙ δηλαδή αν μείνουμε στη διάρθρωση του 1960 και 1970 -που επιβεβαιώθηκε η ίδια διάρθρωση αντί να ανατραπεί και να αναδιαταχθεί τις τελευταίες δεκαετίες-, σε μερικά χρόνια από σήμερα θα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία πληβείοι; Ότι μέσα σε λίγα χρόνια με την επέλαση των εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης θα καταργηθούν συλλήβδην εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας; Ότι αν δεν ανακτήσουν τον έλεγχο των περιουσιών τους σε όλα τα εδάφη της Ελλάδας, αν δεν κάνουν εταιρείες, αν δεν δημιουργήσουν μια άλλη κοινοτική και αποκεντρωμένη Ελλάδα, αν οι Έλληνες δεν αποφασίσουν για τη ζωή στην Ελλάδα, το μέλλον προβλέπεται σκοτεινό και ο αέναος συμπλεγματικός «μοντερνισμός» θα οδηγήσει στην επόμενη κατάρρευση, μέσα από την εθελούσια εξαγορά των ιδιωτικών κατακερματισμένων περιουσιών, αστικών και μη, από εταιρικά επενδυτικά σχήματα. Υπό την έννοια αυτή η επόμενη κατάρρευση δεν θα είναι δημοσιονομική αλλά κοινωνική και ιδιοκτησιακή ως προς την Ελλάδα. Χωρίς μνημόνια…
