Η κυβέρνηση ανακτά την ευεξία της. Δεν υπάρχει απέναντί της ουσιώδης αντιπολίτευση. Τουλάχιστον ικανή να προάγει μια δημοσία συζήτηση προγραμματικού χαρακτήρα σε σχέση με τα μοντέλα ανάκαμψης και διαχείρισης που χρειάζεται η χώρα. Η πρωθυπουργία Μητσοτάκη έχει μπροστά της μέχρι το 2027 ως πρόκληση αυτό που και η ίδια έχει οριοθετήσει: να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ευημερίας και ανάταξης κοινωνικών ομάδων. Όχι πλέον περιοριστικά των ευάλωτων. Ουσιαστικά δίδεται μια μάχη με το παρελθόν των μνημονίων και θα πρέπει μέχρι να φθάσουμε στις εκλογές να έχουν επιτευχθεί οι στόχοι που έχουν τεθεί από το 2022-2023, αλλά και νέοι οι οποίοι σχετίζονται με τη διεθνή και ευρωπαϊκή συγκυρία της αστάθειας και της ανατροπής δεδομένων.
Η μη ύπαρξη συγκροτημένης, πολιτικά και οραματικά, για τη χώρα αντιπολίτευσης δεν πρέπει να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει αντίλογος ή σχολιασμός για τις πολιτικές της. Υφίσταται μια «κοινωνική αντιπολίτευση» τα μηνύματα και τις διαθέσεις της οποίας τα λαμβάνει ως κυβέρνηση είτε από τις τάσεις που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις είτε και από τα μίντια και την οχλοκρατία των κοινωνικών δικτύων. Η κυβέρνηση οφείλει να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτό θα πρέπει να κριθεί ως υγειές αντανακλαστικό του πολιτικού συστήματος που εγγυάται τη σταθερότητα στη χώρα.
Το ζητούμενο των καιρών δεν είναι το κατά πόσον θα προκύψει αυτοδυναμία στις εκλογές του 2027. Αλλά τι θα έχει επιτευχθεί στις μεγάλες πολιτικές, στα μέτωπα της καθημερινότητας και στις λειτουργίες του κράτους μέχρι τις απαρχές του 2027, όταν θα αρχίζει επισήμως η προεκλογική περίοδος. Πολλοί μοιάζουν να θέλουν να αμφισβητήσουν τις ικανότητες και την αντίληψη του κ. Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού. Επίσης, την αποτελεσματικότητα αλλά και το πνεύμα της στρατηγικής της κυβέρνησης. Επί της ουσίας, όμως, δεν κατορθώνουν μια άλλη αντίληψη για τη διακυβέρνηση. Το να υπάρχουν αστοχίες δεν αποτελεί διακύβευμα αλλαγής διακυβέρνησης. Προαπαιτείται αλλαγή προτύπου. Κάτι που για την αντιπολίτευση, Αριστερή και Δεξιά, είναι μακρινό όνειρο.
Κρίσιμος στόχος για τη διακυβέρνηση πέραν από τις γενικές πολιτικές είναι να δίνει λύσεις σε επικεντρωμένα προβλήματα. Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει ένα διαφορετικό επίπεδο προσέγγισης και μελέτης. Χρειαζόμαστε έξυπνες πολιτικές σε επιμέρους εμπλοκές ή δυσχέρειες που υφίστανται. Η ευελιξία και το τεστ αποτελεσματικότητας θα βοηθήσουν. Για παράδειγμα, έξυπνη πολιτική είναι η επιδότηση ηλεκτρικού ρεύματος σε μια σειρά μικρομεσαίων επιχειρήσεων όπως τα αρτοποιεία, τα ζαχαροπλαστεία, τα καθαριστήρια που αποτελούν ενεργοβόρες δραστηριότητες. Η διαφορά στο κόστος της ενέργειας που προέκυψε σε βάρος της χώρας μας σε σχέση με την κεντρική Ευρώπη θα πρέπει να καλυφθεί προκειμένου μια σειρά επιχειρήσεων να ανακτήσουν δικαιολογημένα μέρος της ταμειακής τους επάρκειας.
Έξυπνη πολιτική για να αντιμετωπισθούν τα «κόκκινα χρέη» ιδιωτών προς τον ΕΦΚΑ είναι η εξατομίκευση των περιπτώσεων και η επιστράτευση μοντέλων, όπως οι 120 δόσεις για την αποπληρωμή τους. Η εμπειρία που έχει συσσωρευτεί από την αντιμετώπιση των «κόκκινων δανείων» προς τις τράπεζες ή του εξωδικαστικού συμβιβασμού για τα χρέη προς το Δημόσιο θα πρέπει να αξιοποιηθεί και να μη μένει ανεκμετάλλευτη. Η απλή, από την άλλη, διαδικασία αμφισβήτησης των τεκμηρίων που επιβάλλονται στους ελεύθερους επαγγελματίες είναι προαπαιτούμενο για να υπάρξει δικαιοσύνη μέχρι την ώρα που οι τεχνολογίες και οι διασταυρώσεις δηλώσεων φόρων και ιδιωτικών δαπανών αντικαταστήσουν τα τεκμήρια στο εισόδημα.
Υπάρχουν και άλλα ζητήματα τα οποία θα πρέπει να εξετασθούν ανάλογα με εκείνα της επαναφοράς του 13ου μισθού και σύνταξης. Όπως η πληρωμή του ΦΠΑ όχι όταν εκδίδεται ένα τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών, αλλά όταν πληρώνεται το ποσό που αναγράφεται. Κρίσιμο ζήτημα για ελεύθερους επαγγελματίες και ατομικές επιχειρήσεις. Οι ευθύνες της διακυβέρνησης χωρίς ουσιώδη αντιπολίτευση αυξάνονται και οι έξυπνες πολιτικές και ρυθμίσεις δίνουν διέξοδο.
Εφημερίδα Απογευματινή
