Ναι, το Δημογραφικό λόγω της υπογεννητικότητας στη χώρα μας -και γενικώς στην Ευρώπη- είναι ένα πρόβλημα. Σκεφτείτε ότι, εδώ και πολλά χρόνια, πάνω από 25, δεν υπάρχει επίσημη μελέτη που να μην επισημαίνει ότι σήμερα οι γυναίκες γεννούν λιγότερα παιδιά και σε καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν «παράγονται» πλέον τόσα παιδιά που να μπορέσουν να αντικαταστήσουν τον σημερινό πληθυσμό των κρατών της ΕΕ.
Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα των Ηνωμένων Εθνών, λόγω της μείωσης των γεννήσεων, ο πληθυσμός της Ιταλίας λόγου χάρη θα μειωθεί κατά 28% μέχρι το 2050 και από 57 εκατομμύρια θα γίνει 41! Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που σήμερα έχει πληθυσμό κατά 105 εκατομμύρια περισσότερο από τον πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών, μέχρι το 2050 θα έχει πληθυσμό κατά 18 εκατομμύρια λιγότερο, διότι στο μεταξύ προβλέπεται να έχει αυξηθεί ο πληθυσμός στις ΗΠΑ.
Τα προηγούμενα χρόνια είχε υπολογιστεί ότι μέχρι το 2020 -που ήδη το έχουμε ξεπεράσει κατά μία πενταετία- ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι κατά 500.000 λιγότερος. Και όντως έτσι είναι. Ήδη η Στατιστική Υπηρεσία έχει υπολογίσει ότι σε μία εξαετία, από το 2011 έως το 2017, ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 355.000 και ότι, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, το 2050 μετά βίας θα αγγίζει τα 10 εκατομμύρια. Για να διατηρηθεί ένας πληθυσμός στα επίπεδα που βρίσκεται σήμερα χρειάζονται ανά οικογένεια 2,1 παιδιά, σήμερα στις ελληνικές οικογένειες η σχέση τεκνοποιίας είναι λιγότερο από 1,4 παιδιά.
Αποδόθηκε η υπογεννητικότητα στην οικονομική κρίση και συνεχίζει να αξιολογείται μέσα από ένα καθαρά οικονομικό πρίσμα. Χωρίς να σημαίνει ότι αυτό δεν ισχύει, εντούτοις παραβλέπεται ότι έχουν αλλάξει οι κοινωνικές συνήθειες καθώς και οι αντιλήψεις για το πώς σήμερα ειδικά τα νέα ζευγάρια αντιμετωπίζουν την έννοια της οικογένειας. Παραβλέπεται επίσης ότι στα προηγούμενα χρόνια, κυρίως μετά τον πόλεμο, όταν η ανέχεια ήταν μεγαλύτερη, οι γυναίκες τεκνοποιούσαν ακαταπαύστως. Που σημαίνει ότι η οικονομική κατάσταση δεν έπαιζε και τόσο μεγάλο ρόλο.
Σήμερα πολλά νέα ζευγάρια που εργάζονται και οι δύο και έχουν κατά τεκμήριο την οικονομική άνεση να αναθρέψουν περισσότερα του ενός και των δύο παιδιά εντούτοις αρκούνται στο ένα, διότι τους απορροφά η θεμιτή, κατά τα άλλα, φιλοδοξία για την ανάδειξή τους στην επαγγελματική σταδιοδρομία που έχουν ακολουθήσει. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πράγματι έχουν αλλάξει οι περί ζωής αντιλήψεις και ότι οι πληθυσμοί δεν αυξάνονται σώνει και καλά ανάλογα με τις ανάγκες κάθε κράτους σε πληθυσμό. Εκτός κι αν ακολουθήσουμε κομμουνιστικούς κανόνες προγραμματισμού των γεννήσεων!
Ναι, υπάρχει πρόβλημα. Αλλά δεν είναι μόνο οικονομικό, διότι προφανώς η θεώρηση της ζωής και η έννοια της ευτυχίας αντιμετωπίζεται σήμερα μέσα από ένα άλλο πρίσμα.
Εφημερίδα Απογευματινή
