Ο δημόσιος τομέας αποτελεί τη ραχοκοκαλιά κάθε κράτους και της «μηχανής» του. Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι ενστάσεις αρχίζουν από τη στιγμή που, για χώρες όπως η δική μας, ο δημόσιος τομέας είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του κράτους για τη λειτουργία του. Βεβαίως και τα κόμματα που έχουν περάσει από την εξουσία, διαχρονικά, ενδεχομένως να διευρύνουν τις ανάγκες προκειμένου να απαιτούνται όλο και περισσότεροι για να στελεχώνουν τον δημόσιο τομέα, ώστε να έχουν και το άλλοθι των διορισμών που φέρνουν ψήφους. Επίσης στα καθ’ ημάς, ακριβώς λόγω της προαναφερθείσας μικροκομματικής πονηριάς, διορίζεται προσωπικό στην κρατική μηχανή σε τομείς όπου δεν χρειάζεται πλεονάζον προσωπικό, το οποίο ελλείπει από άλλους νευραλγικούς και κρίσιμους τομείς. Όπως λόγου χάρη είναι η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες ή η δημόσια Υγεία.
Πέρα όμως από τον άνισο αυτόν υδροκεφαλισμό στο Δημόσιο, έχουμε και το φαινόμενο των διορισμών προσώπων με μειωμένα ή και καθόλου προσόντα, είτε προσώπων που αποδεικνύονται ανεπαρκή κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Πρόσφατα μάλιστα από επίσημα χείλη ομολογήθηκε ότι κατά τις αξιολογήσεις βρέθηκαν 1.300 ανεπαρκέστατοι υπάλληλοι, των οποίων θα καθυστερήσει για δύο χρόνια η προαγωγή και αν συνεχίσουν να είναι ανεπαρκείς θα περάσουν από υπηρεσιακό συμβούλιο – στο οποίο μάλλον θα τους κρίνουν συνάδελφοί τους ή και συνδικαλιστές, με κριτήριο προφανώς ότι κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Οπότε οι ανεπαρκείς δεν θα απολυθούν, καθώς η μονιμότητα καλά κρατεί και απλώς αυτοί θα βάλουν, όπως έλεγαν παλιά, τη γάτα τους να κλαίει…
Μία ρύθμιση-ταμπού για τα ελληνικά δεδομένα είναι η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Ενός θεσμού τον οποίο επέβαλαν οι πολιτικοί, πριν από έναν αιώνα και πλέον, προκειμένου να προστατεύσουν τους δημοσίους υπαλλήλους από δικές τους αυθαιρεσίες, θεωρώντας προφανώς ότι αυτές δεν επρόκειτο να σταματήσουν ποτέ! Ομολογούσαν, με άλλα λόγια, την τάση τους για παρανομίες, απάνθρωπες συμπεριφορές (διότι περί αυτού πρόκειται) και για κομματισμό ρατσισμό.
Η άποψη που έχει διατυπωθεί ότι η μονιμότητα επιτρέπει στον δημόσιο υπάλληλο να ασκήσει απερίσπαστος τα καθήκοντά του, προσηλωμένος στο δημόσιο συμφέρον και χωρίς να εξαρτάται από οιεσδήποτε πολιτικές μεταβολές ή άλλες πολιτικές επιπτώσεις (!), σηκώνει πολύ νερό και ερεθίζει τους κακόμοιρους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα. Και μόνον αυτή η δικαιολόγηση της μονιμότητας, την οποία, δυστυχώς, συνυπογράφει (ακόμη;) η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου πρωτοστατούντων των αριστερών, παρέχει την ευκαιρία και προκαλεί έναν οργισμένο αντίλογο, τον οποίο αντιστοίχως προσυπογράφει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών:
Πρώτον, το ίδιο το Σύνταγμα αντιφάσκει, κατοχυρώνοντας αφενός την ισότητα των πολιτών (άρθρο 4) και αφετέρου τη μονιμότητα στο Δημόσιο (άρθρο 103). Διότι πώς μπορεί να υπάρχει ισότητα όλων όταν ορισμένων κατοχυρώνεται η εργασία ώστε να μη μείνουν ποτέ χωρίς δουλειά και επί άλλων επικρέμαται μια ζωή η δαμόκλειος σπάθη τής ανά πάσα στιγμήν απόλυσης!
Δεύτερον, εάν δεν μπορεί ο εργαζόμενος στο Δημόσιο να ασκήσει απερίσπαστος τα καθήκοντά του, είναι επειδή, όπως έχουν ομολογήσει στο παρελθόν ακόμη και υπουργικά χείλη, εξαρτάται από πολιτικές μεταβολές ή άλλες πολιτικές επιπτώσεις! Επομένως για τον φόβο αυτό των δημοσίων υπαλλήλων υπεύθυνα είναι τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί, που οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους, διότι «το μάρμαρο» (το οικονομικό) το πληρώνει τελικώς ο κοσμάκης. Αλλά και διότι διατηρούν μία παγκόσμια πρωτοτυπία, επειδή αυτοί δεν μπορούν να αλλάξουν αντιλήψεις και να παγιώσουν μία συγκεκριμένη πολιτική ηθική! Κοινώς, μεροληπτούμε και αδικούμε με τη συμπεριφορά μας επί έναν αιώνα και πλέον και για αυτό προστατεύουμε τα θύματά της!
Ας μην απαλλαγούμε λοιπόν ποτέ από τη μονιμότητα, αφού πρέπει «όλα τα ζώα να είναι ίσα, αλλά ορισμένα να είναι πιο ίσα από τα άλλα»…
Όπως έχω αναφέρει και με άλλη αφορμή, παραδείγματα ευτράπελα που αφορούν το Δημόσιο και δείχνουν μία κατάσταση που δεν θα έπρεπε να ισχύει περιλαμβάνει στο βιβλίο του «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη» ο Θόδωρος Πάγκαλος. Και αποκαλύπτει αυτή την ευθύνη των κομμάτων που πέρασαν από την εξουσία, καθώς επέτρεπαν να επικρατούν συνθήκες που ευνοούσαν σε πρώτη φάση την τεμπελιά και σε δεύτερη και την εκμετάλλευση της θέσης προς ίδιον όφελος. Και βεβαίως και του δικού του. Μερικά παραδείγματα για γέλια και για κλάματα:
«…Κατά την διάρκεια του ωραρίου πολλοί υπάλληλοι εγκατέλειπαν το κτίριο του υπουργείου (του οποίου ήταν επικεφαλής) και πήγαιναν να κάνουν διάφορες άλλες δουλειές στα πέριξ. Είδα μια μέρα κάποιον ο οποίος στις 11 το πρωί πουλούσε ψωμί σ’ ένα πρατήριο που τυπικά ανήκε στη γυναίκα του και βρισκόταν κάπου στην οδό Βερανζέρου…».
Επανερχόμενοι στην αρχική διαπίστωση που υπάρχει στον πρόλογο του σημειώματος αυτού περί του δημοσίου τομέα ως ραχοκοκαλιάς του κράτους, η διαπίστωση είναι μία. Καμία μεταρρύθμιση δεν έχει σημασία όσο οι πραγματικές αλλαγές στη στελέχωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης συμπεριλαμβανομένης. Οτιδήποτε άλλο είναι έργο βιτρίνας…
Εφημερίδα Απογευματινή
