Είναι φανερό ότι η υπόθεση μιας συμφωνίας ειρήνης στην Ουκρανία θα προβλέπει την απόδοση τεσσάρων επαρχιών της Ανατολικής Ουκρανίας και θα αναγνωρίζει de jure την κυριαρχία της Ρωσίας στην Κριμαία που έχει επιτευχθεί από το 2014. Σε αυτό συγκλίνουν στις μεταξύ τους συνομιλίες, διακριτικές ως επί τω πλείστον αλλά όλο και πιο πολύ δημόσιες οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Χαρακτηριστικές είναι οι τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, κ. Λαβρόφ, σύμφωνα με τις οποίες «κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση», «όμως υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα σημεία που θα πρέπει να διασαφηνιστούν». Μέχρι να φθάσουμε σε μια εκεχειρία και στη συνέχεια σε μια συμφωνία ειρήνης, ο πόλεμος κλιμακώνεται. Αυτό ιστορικά συμβαίνει σε όλες τις περιόδους και σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Στην παρούσα φάση, αν και το Κίεβο δεν βρίσκεται υπό πολιορκία, η Ουκρανία μοιάζει με τη Γερμανία πριν από την παράδοση του τρίτου Ράιχ.
Στην Ευρώπη κυριαρχεί μια προπαγάνδα πολέμου. Αυτό έχει σχέση τόσο με τον επανεξοπλισμό των εθνών της όσο και με την ανάπτυξη μιας πολεμικής οικονομίας στη βιομηχανία και την καινοτομία αντί του «πράσινου» μονόδρομου των τελευταίων δεκαετιών. Συσχετίζεται, όμως, και με ένα δίλημμα στρατηγικής που έχουν να απαντήσουν οι Ευρωπαίοι, τόσο από κοινού όσο και σε επίπεδο εθνών. Θα επιστρέψει η Ευρώπη στην Ευρασία, που σημαίνει δημιουργικές σχέσεις με τη Ρωσία ή θα προχωρήσει στον δρόμο του αποκλεισμού και του ολοσχερώς ανταγωνισμού με τη Μόσχα, σπρώχνοντάς την προς την Κίνα ή και τις ΗΠΑ, χωρίς ευρωπαϊκή συμμετοχή. Στον «πύργο της Βαβέλ» των φιλελεύθερων μερκαντιλιστών του τέλους των εθνών και της ιστορίας πανηγυρίζουν στην παρούσα φάση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η στρατηγική Τραμπ. Κάποιοι, πράγματι ανερμάτιστοι φεντεραλιστές, μιλούν για υποκατάσταση του δολαρίου από το ευρώ ως παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα. Έχουν ξεχάσει τους BRICS, το γεγονός ότι η Ευρώπη θα ήταν ένας εσωτερικός χώρος του Ράιχ αν οι Αμερικανοί δεν είχαν αφήσει τα κόκαλά τους και τα λεφτά τους στο ευρωπαϊκό έδαφος, και σπεύδουν για γονυκλισίες υποτελούς στον θρόνο της Κίνας για να σώσουν το εξωτερικό τους εμπόριο.
Στο μέτωπο της Ουκρανίας κρίνονται πολλά. Όπως είδαμε και στη διάσκεψη του Λονδίνου, αυτή υποβαθμίσθηκε και απέτυχε επειδή το καθεστώς Ζελένσκι στο Κίεβο δεν συμφωνεί με την παραχώρηση των εδαφών που η Ρωσία στρατιωτικά έχει καταλάβει. Είναι φυσικό, έστω και αν Ουάσινγκτον και Μόσχα συμφωνούν ως προς τις κύριες παραμέτρους μιας συμφωνίας ειρήνης, αυτή να μην μπορεί να επιβληθεί εκ των άνω στους Ουκρανούς. Οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι Άγγλοι στην «πίσω αυλή» ενθαρρύνουν τον Ζελένσκι να μη δεχθεί την παραχώρηση εδαφών στην παρούσα φάση και αυτό επειδή θέλουν να εγκλωβίσουν και σε αυτό το μέτωπο τους Αμερικανούς ώστε να μπορούν να διαπραγματευθούν μαζί τους πιο ευνοϊκά υπέρ των δικών τους συμφερόντων. Όχι όλης της Ευρώπης μαζί, αλλά ο καθένας από τις κεντρικές δυνάμεις ξεχωριστά.
Και όχι μόνον για τους δασμούς, αλλά για τη γεωπολιτική παγκόσμια θεώρηση πραγμάτων. Αν οι Ευρωπαίοι ως όφειλαν άλλαζαν την προπαγάνδα του πολέμου με μια προπαγάνδα ειρήνης, αναδεικνύοντας την «παγίδα θανάτου» στην οποία έχει μπει η Ουκρανία και τι πραγματικά συμβαίνει εκεί με τις επιστρατεύσεις και τον καθημαγμό σε κάθε σπίτι με τους πολλούς νεκρούς, η πραγματικότητα θα ήταν διαφορετική. Στο τέλος οι Ουκρανοί θα κρεμάσουν τον Ζελένσκι, αλλά η διάσπαση της Ουκρανίας θα γίνει σε πολλά μέρη και όχι μόνο σε σχέση με τη Ρωσία. Φιλοδοξίες πρόσκτησης εδαφών έχουν η Πολωνία και άλλοι. Αν όμως τραβηχτούν οι Αμερικανοί ολοσχερώς από την Ουκρανία και κάνουν δική τους συμφωνία με τη Ρωσία, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες τι θα πουν στους λαούς τους; Θα σας ντύσουμε με στολές και θα σας στείλουμε στο νέο Ανατολικό μέτωπο να πολεμήσετε τους Ρώσους; Γελοιότητες…
Εφημερίδα Απογευματινή
