Στη γενέθλια πόλη της, τη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται η Χρύσα Ρώπα, καθώς κάνει εντατικές πρόβες για τη νέα μεγάλη παραγωγή του ΚΘΒΕ «Θελεστίνα», του Ισπανού Φερνάντο ντε Ρόχας, όπου θα πρωταγωνιστεί από τις 15 Μαρτίου, στο Βασιλικό Θέατρο. Στην ιλαροτραγωδία, που σκηνοθετεί ο Αστέριος Πελτέκης
και η οποία διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα και αφορά τις ανθρώπινες αδυναμίες, την απληστία και τον έρωτα, η καταξιωμένη ηθοποιός υποδύεται μια κακιά πόρνη, υπηρέτρια και υπόδουλη του χρήματος. Τώρα, λοιπόν, μιλά στην «Κυριακάτικη Απογευματινή» για τον πράγματι ιδιαίτερο ρόλο της, αλλά και για όλα όσα τη συγκινούν σήμερα.
Τι έργο είναι η «Θελεστίνα»;
Γράφτηκε πριν από πέντε αιώνες και το διαισθητικό μυαλό του Αστέριου Πελτέκη βρήκε πολλές ομοιότητες µε το σήμερα. Έκανε πολύ ωραία διασκευή του έργου και σκηνοθεσία, μεταφέροντάς το στο θέατρο, καθώς πρόκειται για τεράστιο μυθιστόρημα. Πέντε αιώνες δεν είναι τίποτα. Είναι σαν σήμερα. Τα κακά αυτού του κόσμου, αυτά που κουβαλάει ο άνθρωπος στη ζωή του, είναι πάντα ίδια. Είναι εντυπωσιακό από την άποψη ότι παίρνεις μάθημα ζωής, συγκαλυμμένο όμως µε χρυσόσκονη και μουσικές!
Μιλήστε µας για τον ρόλο σας…
Κάνω την υπηρέτρια στο πορνείο της Θελεστίνας, την οποία υποδύεται η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Είναι από αυτές τις φτωχές κοπέλες που τότε δεν είχαν άλλον τρόπο επιβίωσης, εκτός από το να πουλάνε το κορμί τους. Αυτή, λοιπόν, η υπηρέτρια έχει κακό χαρακτήρα. Είναι ύπουλη, διπρόσωπη, µε χαμηλή ηθική και δίχως συνείδηση. Το χρήμα κινεί τα πάντα, η διαπλοκή στο μεγαλείο της. Και στον ρόλο αυτόν δεν υπάρχει καμία λύπηση!
Πώς ήταν τότε η ηθική;
Άθλια, Ιερά Εξέτασις. Η εξουσία στη χείριστη μορφή της – αμφιβάλλω, βέβαια, αν υπάρχει και καλή! Η εξαθλίωση της εξουσίας χαρακτηρίζει εκείνη την περίοδο. Ο Φερνάντο ντε Ρόχας ήταν Εβραίος, τους γονείς του τους σκότωσε η Ιερά Εξέτασις, οπότε το έργο είναι βιωματικό. Είναι αξιοθαύμαστο το ότι παίρνει μια απόσταση, ενώ ξέρουμε καλά ότι, αν βάλουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και τα κρύψουμε, θα επιπλεύσουμε. Όμως, αυτός ήθελε να τα καταγγέλλει, κάτι εξαιρετικά δύσκολο για εκείνη την εποχή.
Το ταµπεραµέντο που αποπνέετε, κρίνοντας από τους ρόλους που καλείστε να υπηρετήσετε, είναι εκρηκτικό. Είστε έτσι και στην πραγματικότητα;
Στη σκηνή παίζω έναν ρόλο. Στη ζωή µου δεν ξέρω πώς είμαι. Αυτό πρέπει να σας το πουν οι κοντινοί µου άνθρωποι. Αλλά αγαπώ τη μοναξιά µου, την ησυχία, την ονειροπόληση. Νομίζω πως στη ζωή µου δεν είμαι εκρηκτική – εκτός, φυσικά, και αν χρειαστεί. Στην πραγματικότητα, έχω και τις συστολές µου. ∆εν µου αρέσει αυτό που είναι πολύ της μόδας, να λέει κάποιος συνέχεια ότι «έτσι είμαι εγώ». ∆εν µου αρέσει να συγχρονίζονται συνέχεια οι γύρω µου µε το πώς είμαι εγώ. Γιατί το θέατρο είναι συλλογική δουλειά. Όπως και η ζωή. Πρέπει να ακούς κιόλας. ∆εν γίνεται να τα χώνεις µόνο υπερασπιζόμενος το «εγώ» σου μέχρι θανάτου. Φροντίζω να είμαι και λίγο αρεστή και στην καθημερινή µου ζωή και στις συνεργασίες µου.
Και η σκηνή;
Εκεί πληρώνομαι. Είμαι ευσυνείδητη υπάλληλος. Το υπερασπίζομαι αυτό γιατί το αγαπώ. Με εξιτάρει. Στη σκηνή παθιάζομαι. Αγαπώ τρελά αυτό το τρίτο κουδούνι µε το οποίο ξεκινά η παράσταση και µε τα δανεικά λόγια κάνω έναν άλλον άνθρωπο που βγαίνει από το σώμα µου κι έχει τη φωνή και την αντίληψή µου. Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω ότι αξιοθαύμαστος ηθοποιός δεν μπορεί να γίνει κάποιος µε χαμηλή αντιληπτικότητα. Ο καλός ηθοποιός χρειάζεται να έχει τεχνική, να είναι διαβασμένος. Να µη θεωρεί ότι, ως κουκκίδα, αποτελεί το κέντρο του κόσµου. Ο καλός ηθοποιός διακρίνεται από μεγάλη ταπεινότητα.
Νιώθετε ότι έχετε πετύχει αυτό που ονειρευόσασταν;
Ναι, αυτό ήθελα να κάνω και το έχω καταφέρει. Για να κάνεις θέατρο, πρέπει να το «εγκρίνουν» και άλλοι. Γκρεµοτσακίζεσαι αν πας να το κάνεις µόνος σου. Είναι συλλογική δουλειά. Θέλει αποδοχή. Το έχω πετύχει, δεν θέλω κάτι άλλο.
Έχετε κάνει «εκπτώσεις» για να κερδίσετε περισσότερα χρήματα;
Και ναι και όχι. ∆εν ξέρω. Γιατί αυτό που λέγεται καριέρα εγώ το λέω βιοπάλη, τα προς το ζην. Κατά τη γνώμη µου έχω κάνει για τον εαυτό µου τις καλύτερες επιλογές. Έχω «τρυγήσει» ό,τι καλύτερο υπάρχει σε κείμενα, σκηνοθεσίες, θιάσους. ∆εν μπορώ να γυρίσω πίσω για να μετανιώσω, ούτε να αποδείξω κάτι άλλο
από αυτά που έχω κάνει. Μόνο αναπολώ στιγµές τεράστιας ευχαρίστησης.
Αν ο Ρόχας ζούσε σήμερα, τι θα έγραφε για τον έρωτα;
Αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα. Εμείς νομίζουμε ότι σε αυτόν τον αιώνα που ζούμε -προχθές έκλεισα τα 69- τα κάνουμε όλα σε σχέση µε κάτι άλλο. Θυμάστε παλιά τα μελό, που ο πλούσιος αγαπούσε τη φτωχιά και η οικογένειά του δεν την ήθελε; Νομίζω πως και τώρα ακόμη το ίδιο συμβαίνει. Με τη διαφορά ότι τότε γελάγαμε µε αυτό. Οι τάξεις και το οικονομικό status καθορίζουν ακόμη τις ανθρώπινες σχέσεις.
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Απογευματινή»
